Δικαίωμα μεν του ΠτΔ η προσφυγή, μεμπτή όμως από πολιτικής και ηθικής άποψης

 

Επί της διαδικασίας η πρόσφατη απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να καταθέσει στο Ανώτατο Δικαστήριο προσφυγή κατά της Βουλής των Αντιπροσώπων, για την απόφασή της που αφορά τους συμβούλους του και τις αμοιβές τους, δεν μπορεί να επικριθεί και να θεωρηθεί μεμπτή, αφού με αυτήν ο Πρόεδρος κάνει χρήση ενός δικαιώματος ή προνομίου που του παρέχει το Σύνταγμα.

Ούτε φυσικά μπορεί να θεωρηθεί και να ερμηνευθεί, όπως παρουσιάζεται από την αντιπολίτευση, ως ένδειξη περιφρόνησής του προς τη Βουλή γιατί με τη λογική αυτή το Σύνταγμα δεν θα παρείχε στον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας το δικαίωμα αναπομπής των νομοθεσιών της ή κατάθεσης προσφυγών στη δικαιοσύνη επί αυτών.

Ανεξαρτήτως ωστόσο αυτού και η συγκεκριμένη αλλά και όλες οι αποφάσεις και ενέργειες του εκάστοτε Προέδρου δεν κρίνονται μόνο για τη διαδικαστική ορθότητά τους, αλλά κυρίως για την ουσία και την πολιτική και ηθική ορθότητά τους και αν και κατά πόσον αυτές εξυπηρετούν το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον.

Και από αυτής της άποψης η συγκεκριμένη ενέργεια πάσχει και γι' αυτόν αποκλειστικά και μόνο τον λόγο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί.

Το πρώτο που «σκιάζει» την απόφαση του Προέδρου να προσφύγει στη δικαιοσύνη είναι το γεγονός ότι η διαφορά αφορά και επηρεάζει στενούς προσωπικούς συνεργάτες του αλλά και συγγενικό του πρόσωπο, γεγονός που δικαιολογημένα προκαλεί συνειρμούς ότι η επιμονή του για αξιοποίηση του συνταγματικού του δικαιώματος συνιστά προσπάθεια βολέματος ημετέρων.

Αντίθετα αν η διαφορά αφορούσε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων με καμία απολύτως σχέση και διασύνδεση με τον Πρόεδρο, κανένας δεν θα ενοχλείτο και κανένας δεν θα νομιμοποιείτο να τον επικρίνει ότι έρχεται σε σύγκρουση με τη Βουλή για ένα τέτοιο θέμα.

Το δεύτερο που προκύπτει είναι η χρονική στιγμή της ενέργειας του Προέδρου. Ακόμα και αν ο Πρόεδρος είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι με την απόφαση της Βουλής αδικούνται κάποιοι εκ των συνεργατών του ή ότι η απόφαση είναι καθαρά εκδικητική, από τη στιγμή που βρίσκεται λίγους μόνο μήνες πριν την αποχώρησή του από το αξίωμά του, δεν νομιμοποιείται ηθικά να εμμένει σε μία διευθέτηση η οποία θα «φορτώσει» στο Δημόσιο από το «παράθυρο» και χωρίς να ακολουθηθούν οι προβλεπόμενες από τον νόμο διαδικασίες, έστω και τέσσερα επιπλέον άτομα.

Συμπερασματικά ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα του εκάστοτε Προέδρου ή και των υπουργών της εκάστοτε κυβέρνησης να στελεχώνουν τα γραφεία τους με πρόσωπα της δικής τους εμπιστοσύνης. Αυτή είναι μία πρακτική που ακολουθείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο και είναι απόλυτα λογική. Αυτές οι αποσπάσεις και τοποθετήσεις όμως δεν μπορούν να έχουν το στοιχείο της μονιμότητας, αλλά θα πρέπει να τερματίζονται αυτόματα με τη λήξη της θητείας του εκάστοτε Προέδρου και υπουργού.